Marco Polo (ur. 1254 w Wenecji) to jeden z najsłynniejszych podróżników średniowiecza. Jego wyprawy i Opisanie świata sprawiły, że Europa po raz pierwszy zobaczyła Daleki Wschód oczami wiarygodnego świadka. Poniżej opowiadam o jego życiu i drodze do Chin, o latach spędzonych u chana Kubilaja oraz o tym, dlaczego jego relacja zmieniła wyobrażenie Europejczyków o Azji.
Marco dorastał w potężnej republice kupieckiej. Wenecja handlowała na całym Morzu Śródziemnym i konkurowała z Genuą. Rodzina Polo należała do wpływowego patrycjatu. Ojciec, Mikołaj, oraz stryj, Mateusz, często wyjeżdżali z towarami na Wschód. To oni pierwsi dotarli aż do dworu mongolskiego i mieli audiencję u Kubilaja chana. Wrócili po latach, przywożąc listy do papieża i wieści, które w Europie brzmiały niemal jak bajka.
W 1271 roku, mając około 17 lat, Marco wyruszył z ojcem i stryjem do Azji. Podróż wiodła przez Armenię, Persję i okolice Ormuzu, dalej przez surowe góry Hindukuszu i wysokie przełęcze Pamiru. Wędrowcy zmagali się z chłodem, chorobami i brakiem wody. Po przebyciu pustyń Azji Środkowej dotarli do północnych Chin. Po trzech i pół roku stanęli na dworze Kubilaja w Chanbałyku (dzisiejszym Pekinie).
Kubilaj, wnuk Czyngis-chana, rządził ogromnym imperium, łącząc tradycje mongolskie z chińskimi. Marco szybko zyskał jego zaufanie: obserwował urzędy, zwyczaje i handel, a z czasem powierzono mu zadania administracyjne. Źródła wspominają jego podróże inspekcyjne, m.in. do prowincji na południu. Marco opisuje miasta pełne rzemieślników, mosty nad wielkimi rzekami, papierowe pieniądze, urzędową pocztę i tłoczne bazary. Dla Europejczyków lat 70. XIII wieku brzmiało to niewiarygodnie – ale właśnie ta „codzienność” Azji uczyniła jego relację tak cenną.
Polo pisał o papierowym pieniądzu – nowości, która długo jeszcze nie przyjęła się w Europie – oraz o sprawnej komunikacji dzięki stacjom pocztowym. Zwracał uwagę na planowe budowy, spichlerze, magazyny soli i porcelany, a także na ogromną skalę rolnictwa ryżowego. Te opisy nie były naukowym traktatem, lecz zapiskami wędrowca, który umiał patrzeć uważnie i prosto opowiadać.
Rodzina Polo spędziła w państwie Kubilaja około siedemnastu lat. Marco przemieszczał się między regionami, odwiedzając rynki i porty, w których krzyżowały się towary ze Wschodu i Zachodu. Zauważał bogactwo przypraw, jedwabiu i kamieni szlachetnych, ale też różnorodność religii i obyczajów. To właśnie szerokie spojrzenie – od stepów po tropikalne wybrzeża – sprawiło, że jego relacja jest tak pełna.
Gdy nadszedł czas powrotu, Polo otrzymali od chana listy i dary. Wyruszyli drogą morską, towarzysząc korowodowi, który miał odprowadzić księżniczkę przeznaczoną władcy Persji. Trasa wiodła przez Morze Południowochińskie, wzdłuż Jawy i Sumatry, dalej przez Cejlon do Indii. W Europie powracający budzili sensację nie tylko opowieściami, lecz także wiedzą praktyczną: jak płynąć, gdzie zaopatrywać się, kiedy wyruszać z monsunem.
W 1298 roku, w czasie wojny Wenecji z Genuą, Marco trafił do niewoli. Tam poznał Rustycjana z Pizy, który spisał jego opowieści. Tak powstało Opisanie świata (znane też jako Il Milione). Czytelnicy w Europie byli podzieleni: jedni wierzyli, inni twierdzili, że to fantazja. Z czasem okazało się, że wiele opisów – od miast i szlaków po zwyczaje – znajduje potwierdzenie w niezależnych źródłach. Księga stała się jednym z najważniejszych przewodników po Azji dla zachodnich kupców i żeglarzy.
Relacja Marco Polo była przełomowa, ponieważ po raz pierwszy Europejczycy mogli poznać Daleki Wschód opisany w sposób tak szczegółowy i obrazowy. Dzieło łączyło informacje o bogactwie i przepychu dworu Kubilaja z obserwacjami dotyczącymi handlu, miast i codziennego życia mieszkańców. Jego opisy rozbudziły wyobraźnię i sprawiły, że kolejne pokolenia żeglarzy i podróżników zaczęły myśleć o wyprawach poza znane granice.
Marco Polo nie był odkrywcą w sensie „pierwszego Europejczyka na nowym lądzie”, ale był kimś więcej – przewodnikiem po świecie, który dotąd znaliśmy tylko z legend. Jego książkę czytano przez wieki; inspirowała żeglarzy epoki odkryć, w tym Krzysztofa Kolumba. Dzięki Polo Europejczycy zaczęli myśleć o Azji nie jak o krainie baśni, lecz jako o realnym partnerze handlowym – bogatym i różnorodnym.
Wokół jego relacji narosło wiele sporów: czemu nie wspomina o niektórych zwyczajach, które my dziś kojarzymy z Chinami? Pamiętajmy, że pisał o tym, co sam widział i co uznał za ważne dla czytelników na Zachodzie. Nie miał map satelitarnych ani aparatu – miał uważne oczy i dobrą pamięć. Dlatego jego „Opisanie świata” to świadectwo podróżnika, a nie encyklopedia. I właśnie w tym tkwi jego siła.
Dzieło Marco Polo było nie tylko relacją z podróży, ale także pomostem między Wschodem a Zachodem. Dzięki niemu Europa dowiedziała się więcej o Chinach, Mongolii, Indiach i innych regionach Azji. Marco Polo stał się symbolem odwagi, ciekawości i ducha odkrywcy.
Opowieści Marco Polo utrwaliły obraz Jedwabnego Szlaku jako arterii łączącej dwie wielkie cywilizacje – Europę i Chiny. Pokazały, jak ważny był handel, wymiana kulturowa i spotkanie różnych światów. To właśnie dzięki takim podróżnikom Zachód otworzył się na egzotyczne towary i idee, które wpłynęły na rozwój późniejszych odkryć geograficznych.
Źródło: Antoni Kudławiec, Odkrycia geograficzne, PWKS we Lwowie, 1938
Sprawdź swoją wiedzę o wielkich podróżnikach i ich odkryciach geograficznych w naszym teście.
Quiz
Historia epoki wielkich odkryć georgaficznych. Rozwój żeglarstwa, przyczyny działania odkrywców i skutki dla cywilizacji w XV i XVI wieku.
Czytaj dalej
Historia sztuki i malarstwa marynistycznego. Co inspirowało artystów do tworzenia swoich dzieł z elementami morskimi. Jakie były największe dzieła kolejnych epok.
Czytaj dalej